Rodzina

- Chyba śnię - rzekł rozmarzony Sączysmark, zdejmując swój ciężki hełm. Wszyscy jeźdźcy obserwowali nocne furie z daleka, stojąc jeszcze przy wyjściu z tunelu. Piękne stworzenia z ostrożnością podchodziły do Szczerbatka i Czkawki, ale natychmiast się cofały się do reszty grupy. Najbardziej ciekawskie okazały się maluchy, które bez wahania skakały metr przed Szczerbatkiem i jego jeźdźcem. Jednak nie trwało to długo, gdyż ostrożni rodzice przywołali swoje potomstwo, które natychmiast skryli pod swymi skrzydłami, warcząc wrogo.
- Ich jest mnóstwo - zauważyła szczęśliwa Astrid, która jako jedyna wyszła z tunelu i zbliżyła się do męża. Ten uśmiechnął się szeroko. Nareszcie Szczerbatek nie jest sam. Nocne furie wcale nie wyginęły. Czy Czkawka może chcieć czegoś więcej? Szczęście przyjaciela było jego szczęściem. Wódz spojrzał na swojego wiernego wierzchowca, a potem zerknął na stado. Niektóre furie znudziły się i pofrunęły w dalszą część wyspy, lecz pozostałe smoki bacznie przypatrywały się ludziom. Czkawka wiedział, że nie mogą robić żadnych gwałtownych ruchów, najlepiej byłoby  wycofać się do tunelu.
- Nie chcesz się z nimi przywitać? - Powiedział spokojnie Czkawka, głaszcząc łeb przyjaciela. Szczerbatek zamruczał nisko, jakby sam nie wiedział, czy iść. Po chwili ruszył wolnym krokiem w stronę furii. Głowę miał jednak spuszczoną, jakby bał się jakiegokolwiek odzewu ze strony swych pobratymców. Gad zatrzymał się, kiedy przed nim wyszedł większy smok z szarymi ślepiami. Zaryczał głośno, na co Szczerbatek spiął się i obnażył zęby.
- Co się dzieje? - Mruknął Czkawka, robiąc krok w przód, jednak zatrzymała go Astrid, łapiąc za ramię. Wódz spojrzał na małżonkę z lekkim zdenerwowaniem, jednak blondynka uspokoiła go jednym spojrzeniem. Objęła go następnie w pasie, bojąc się, że Czkawka nagle pobiegnie do Szczerbatka.
Smok czekał aż Szczerbatek podniesie się, a kiedy to zrobił, zaczął obwąchiwać nowego "kolegę ".
- Pewnie inaczej pachnie - mruknął Czkawka, nie spuszczając oczu z tej sceny. Obawiał się, że większy smok rzuci się na jego przyjaciela. Na szczęście nic takiego się nie stało. Przywódca stada nadal był niechętny w stosunku do Szczerbatka, jednak smokowi z Berk pomogły inne furie, które czule otarły się o jego ciepłe ciało. Zadowolony Szczerbatek polizał jedną z samic, a potem następną, nie mogąc przestać się uśmiechać. Był taki szczęśliwy. Mógł być między swoimi, mógł ich poznać i dowiedzieć się, że już nie jest sam.
- Oj, jak słodko! - Zapiszczał Mieczyk, nachylając się znad ramienia wodza. Szpadka zatrzymała się za plecami Astrid, oglądając malutkie furie, które trzymała jedna smocza mama.
- Są takie maleńkie - dodała jeźdźczyni Jota.
- I mogą cię zabić jednym splunięciem - dodał Sączysmark, podśmiewając się.
- Każdy smok może cię zabić - wtrąciła się Astrid, wzruszając ramionami. Jorgerson przekręcił oczyma, ale nic już nie powiedział. Obserwował zwierzęta z bezpiecznej odległości, będąc blisko Czkawki.
                            Po kilku minutach obserwacji i zachwycania się nad wielkim stadem nocnych furii, z tunelu wyłoniły się smoki jeźdźców. Hakokieł zapalił się natychmiast, jakby widział wroga, a zaraz za nim najeżyły się pozostałe smoki.
- Ej, Wym, Jot! Spokój! - Nakazała Szpadka, tupając nogą, by uspokoić gady. Zębiróg warknął ostro, co wzbudziło gniew nocnych furii. Jedna z nich splunęła niebieską plazmą blisko nóg smoka bliźniaków. Omal doszłoby do walki, gdyby nie reakcja Szczerbatka. Smok ryknął potężnie, używając swojej mocy alfy. Obydwa gady cofnęły się, nie chcąc narażać siebie na działanie smoczej alfy. Kiedy Szczerbatek skończył ryczeć i mierzyć surowym wzrokiem dwa samce i zwrócił się do stojących obok pobratymców. Jednak to, co działo się przed nim, zaskoczyło zarówno  Szczerbatka jak i jeźdźców. Nocne furii cofnęły się do równej linii i pochyliły się przed Szczerbatkiem, który z zaskoczeniem odwrócił się do Czkawki, jakby pytał o wyjaśnienia.
- Oddają mu cześć? - Zaśmiał się Saczysmark, zakładając ręce na klatkę piersiową.
- Jest alfą, to zapewne tak - odparł wprost Czkawka, puszczając talię Astrid. Zbliżył się o kilka metrów, ale przystanął, gdy jedna z nocnej furii, piękna samica o niemal różowych ślepiach, zawarczała, ostrzegając, aby szatyn zanadto się nie zbliżał.
- Szczerbatek, pozwól na chwilę - zawołał swojego przyjaciela, który podszedł radosnym krokiem. Czkawka zaśmiał się z reakcji smoka i pogłaskał go czule po łbie, a następnie ruszył do bagażu. Zdjął go ostrożnie i położył na ziemię, przechodząc dalej do siodła, które wódz również zdjął. Szczerbatek obserwował cierpliwie swojego jeźdźca, nie wiedząc, co robi. Dopiero kiedy Czkawka zsuwał siodło zdał sobie sprawę, co zamierza...
                           Czerwona lotka wylądowała obok siedziska. Szatyn uśmiechnął się słabo do przyjaciela i wyciągnął z jednego worka dobrze osłoniętą czarną lotkę, by założyć ją na prawowite miejsce. Stojący kilkanaście metrów dalej jeźdźcy zasłonili usta rękoma, nie dowierzając, co ich przywódca robi. Astrid skrzywiła się i ze łzami w oczach wycofała do Wichury. Bliźnięta usiadły pod skałami, a Sączysmark jako jedyny stał w jednym miejscu. Jorgerson nie odezwał się ani słowem. Nie rzucił cięta ripostą. To nie odpowiedni czas...
Czarny materiał lotki niemal idealnie zgrał się z kolorem łusek nocnej furii. Czkawka sprawdził, czy automatyczny ogon działa, a gdy upewnił się, że sprzęt jest sprawny, podszedł do głowy przyjaciela, chcąc patrzeć mu w oczy.
- Posłuchaj, Szczerbatek, chyba oboje nie będziemy zadowoleni z takiego obrotu sprawy, ale tak musi się stać - zaczął spokojnie, choć jego głos powoli się łamał. Serce biło tak mocno, niemal wyrywało się z bólem z piersi. Czkawka wziął głęboki oddech, by się nie rozkleić. - Oboje mamy rodziny, którymi musimy się zająć. Jesteśmy przywódcami, prawda? A wódz musi dbać o swoich.
Szatyn głaskał czule łeb Szczerbatka, który tylko mruczał cichutko. Chyba wiedział, że to pożegnanie. Przeczuwał to, że prawdopodobnie są to ostatnie chwile spędzone z ukochanym przyjacielem i jeźdźcem.
Czkawka przytulił się do łba smoka i zapłakał cicho. Nie dbał o to, że patrzą na niego przyjaciele.
- Dziękuję ci za niemal dziesięć lat przyjaźni, za niesamowite przygody i za to, że zawsze byłeś przy mnie. Za to, że odmieniłeś moje życie. Cieszę się, że cię poznałem. Przeszedłbym setki razy przez to samo, byleby być z tobą. Bo było warto - mówił coraz ciszej, wczepiając się w ciepłe ciało najlepszego przyjaciela. Szczerbatek zaryczał głośno i zaczepił łapą plecy Czkawki, dociskając go do siebie. Po niemal dziesięciu minutach wódz Berk wstał z kolan i otarł świeże łzy. Tak bardzo nie chciał go zostawiać, ale wiedział, że tak będzie dla niego lepiej. W końcu będzie miał prawdziwą rodzinę. Kto wie, może za jakiś czas przyjdą na świat jego młode... Z pękającym sercem wziął bagaż, siodło i lotkę Szczerbatka. Odszedł następnie do Astrid. Dziewczyna jednak nie potrafiła spojrzeć mu w oczy. Sama pękła i nie mogła powstrzymać gorzkich łez... Nie domyśliła się, co zrobi jej mąż, gdy znajdzie się nocna furia. Teraz prawda uderzyła w każdego z potrójną mocą. Jeźdźcy pożegnali się cicho ze Szczerbatkiem i weszli do tunelu, nie odwracając się. Nie chcieli patrzeć na widok żegnających się przyjaciół.
Czkawka spojrzał na lotkę, którą mocno trzymał w rękach. Pojedyncza łza skapnęła na palce wodza. Szczerbatek zamruczał nisko i usiadł, wpatrując się w swojego jeźdźca. Czkawka pobiegł do niego i jeszcze raz go mocno przytulił.
- Bardzo cię kocham, mordko - wyjąkał, zalewając się łzami. Oderwał się wolno i już po raz ostatni szedł w stronę tunelu. Trzymając  lotkę i siodło, odwrócił się jeszcze i uśmiechnął do Szczerbatka.
- Odwiedź mnie czasem - rzekł i zniknął w ciemności przejścia.