Bliźniacze problemy i nocny spacer
 

                 Czkawka ujrzał Szpadkę, która nerwowo zaplatała swój warkocz. Odkąd dziewczyna stała się bardziej kobieca stawiała coraz częściej na ładne upięcia i fryzury. Również przez zmianę stroju Szpadka zaczęła zyskać zainteresowanie wśród panów, którzy z uśmiechem oglądali się za jeźdźczynią. Czkawka również musiał przyznać, że siostra Mieczyka przestaje być tą starą Szpadką.
- Cześć - przywitał się wódz i uśmiechnął niepewnie. Nie wiedział, czy dziewczyna zaraz wybuchnie gniewem i zacznie się na niego drzeć, więc stał w bezpiecznej odległości.
- Czego chcesz? - Spytała nieprzyjemnie, podnosząc szary wzrok na przywódcę. Ten wzruszył ramionami i zakołysał się, stając raz na piętach, raz na czubkach palców.
- A tak chciałem spytać, co u ciebie? - Rzucił nerwowo, na co Szpadka uniosła pytająco brew. - Nie owijaj w bawełnę - mruknęła, wracając do zaplatania warkocza. Czkawka westchnął głęboko i usiadł obok przyjaciółki. Zanim zaczął mówić rozejrzał się po wiosce. Z tego punktu można wiele dostrzec.
- Śledzik powiedział, że ty i Mieczyk się pokłóciliście - rzucił cicho, jakby przekazywał tajne informacje. Szpadka skrzywiła się nieco i przekręciła oczyma.
- A jeśli tak to co? - Prychnęła. Czkawka wyczuł, że dziewczyna musi być naprawdę roztrzęsiona. Rzadko kiedy mówiła takim wrogim tonem. W szczególności do Czkawki, którego w jakiś sposób podziwiała.
- Chcę tylko pomóc - odparł miło mężczyzna, przez co Szpadka odwróciła wzrok. Skupiła się teraz na Talii, która pchała taczkę pełną jabłek.
- To nie twoja sprawa - powiedziała cicho i już chciała wstawać i pójść przed siebie, gdy za ramię chwycił ją Czkawka.
- Szpadka, naprawdę chcesz kłócić się z bratem? Z tego co zauważyłem, to nie pierwszy raz - rzekł twardo, choć jego głos nadal brzmiał miękko i przyjemnie dla ucha. Wódz przez ostatni miesiąc zauważył, że rodzeństwo coraz częściej się kłóci. Owszem, to normalne pomiędzy siostrą i bratem, ale Czkawka wiedział, że jeźdźcy bardzo się kochają, więc tak częste sprzeczki były  co najmniej dziwne.
- To nie ja tworzę problemy, tylko on.
Szpadka wyrwała się i czym prędzej zniknęła z oczu wodza, by następnie skręcić do zatoczki, gdzie lubiła spacerować.
                               Zasmucony Czkawka wziął głęboki wdech i spojrzał w prawo, na dom Thorstonów. Nad drzwiami wisiała podobizna zębiroga zamkogłowego, a obok niego inicjały Szpadki i Mieczyka. Mężczyzna zawsze uważał, że tego typu rzeźby, obrazy powinny w jakimś stopniu umacniać więź, pokazywać, co jest ważne.
Szatyn wstał ciężko i podszedł do drzwi, pukając w nie. Po chwili ciężkie dębowe drzwi otworzył Mieczyk. Chłopak miał na sobie zwykłą podkoszulkę, która ubrudzona była czekoladą oraz szare, luźne spodenki. Włosy jeźdźca sterczały w różne strony, tworząc nieład, ale Mieczyk nie wyglądał na kogoś, kto przejmuje się wyglądem.
- Cześć - przywitał się wódz. Mieczyk odpowiedział tym samym i zrobił miejsce w przejściu, by przepuścić przyjaciela. Czkawka rzucił okien na salon. Wszędzie wisiały różne hełmy: od małych po duże, z rogami, ozdobione kamieniami, a nawet kwiatami. Rodzeństwo wyjaśniło kiedyś, że ich rodzina jest wielką miłośniczką wszego typu okryć na głowę.
- Co cię sprowadza? - Zapytał Mieczyk i usiadł na krześle, wyciągając nogi, by ułożyć je na stole.
- Chciałem spytać o Szpadkę - rzekł i usiadł naprzeciw przyjaciela. Jeździec w tym czasie jadł ciastka, które kilka godzin temu upiekła jego mama.
- Wyszła - odparł od razu, nie siląc się na bardziej rozwiniętą odpowiedź. Czkawka pokręcił głową.
- Chodzi mi o wasze kłótnie - wyjaśnił, wbijając swe zielone oczy w blondyna. Przez chwilę wodzowi wydawało się, że Mieczyk posmutniał, ale potem włożył kolejną porcję ciastek do buzi.
- Nie kłócimy się - Rzucił.
- Naprawdę? - Podważył jeździec nocnej furii. - Czyli krzyki na całą Berk to po prostu wymiana zdań?
Mieczyk odłożył ciasta, strzepnął pyłek z koszulki i zdjął nogi, by usiąść wygodniej.
- To były tylko wymiany argumentów - powiedział spokojnie.
Czkawce wydawało się to nieco dziwne. Szpadka reagowała bardzo emocjonalnie na kłótnię z bratem, a ten zaś nie widział żadnego problemu.
- Szpadka uważa inaczej.
Blondyn wzruszył ramionami.
- To już jej problem.
- Mieczyk, co się z tobą dzieje? Co z wami się dzieje? - Wybuchnął Czkawka, lecz nie ostro. Chciał po prostu poznać przyczyny sprzeczek i zażegnać spór Thorstonów.
- O matko... - Jęknął Mieczyk. Czkawka potrafił być irytujący, więc chłopak postanowił powiedzieć przyjacielowi prawdę. Wiedział, że przywódca Berk i tak będzie węszyć.
- Wiedziałeś, że Szpadka spotyka się ze Sączysmarkiem? - Spytał ponuro bliźniak, biorąc kubki, by napełnić je świeżą herbatą.
- Nie - odparł Czkawka, nie ukrywając zaskoczenia. Szpadka przez kilka lat naśmiewała się ze Smarka, a teraz się z nim spotyka? Może dziewczyna naprawdę się zmieniła.
- To teraz już wiesz - burknął cicho. Szatyn chyba domyślał się już, dlaczego rodzeństwo się sprzecza, lecz mimo to, chciał się upewnić, pytając o powodu sprzeczek.
- Ta dziewczyna rozumu nie ma! Żeby spotykać się z Sączysmarkiem? Czkawka, czy ty to rozumiesz? - Wybuchnął Mieczyk, wstając gwałtownie z krzesła. Przeszedł się kilka kroków, zatrzymując w końcu przy szafkach. Na jego twarzy malowała się czysta frustracja.
- Może Szpadka i Sączysmark zajęli się sobą na serio - mruknął speszony Czkawka. Młody mężczyzna nie wiedział, jak udzielać komuś tego typu porad. Kiedy on zaczynał spotykać się z Astrid, to Stoick szepnął synowi kilka złotych rad. Jak się okazało, sprawdziły się wyśmienicie. Może przez wzgląd na to, jego małżeństwo było wręcz idealne.
- Ale dlaczego Sączysmark? - Mieczyk odwrócił się do przyjaciela. W oczach blondyna błyszczała bezradność. Chłopak widocznie martwił się o siostrę. - Mieczyk, to jest drażliwy temat. Szpadka jest dorosła, potrafi o siebie zadbać - rzucił spokojnie. Czkawka obserwował przyjaciela. Szmaragdowy wzrok wodza uważnie obserwował reakcję  jeźdźca.
- Wiem, że da sobie radę - westchnął cicho Mieczyk i usiadł z powrotem na dębowym krześle. - Ale jeśli Sączysmark skrzywdzi moją siostrę...
Czkawka uśmiechnął się mimowolnie. Widząc przejęcie Mieczyka, poczuł dziwne ciepło w środku. Miło było dostrzec  to, że szalonemu rodzeństwo zależy na sobie.
- To go pogonisz - uśmiechnął się wódz, a Mieczyk zaraz po nim.
- To oczywiste. Szpadka to moja siostra, zawsze będę się o nią martwić - dodał.
- Posłuchaj, daj Sączysmarkowi szansę. Znasz go, jeśli mu na czymś zależy, to będzie o to dbać - powiedział łagodnie wódz i wstał wolno. Mieczyk wydawał się uspokojony, więc Czkawka uznał, że może już zakończyć rozmowę.
- Czkawka? - Zatrzymał go głos Mieczyka, kiedy jeździec był już przy drzwiach. - Będę mógł pożyczyć Szczerbatka w razie potrzeby? Wiesz, gdybym musiał pogonić Smarka. Jot i Wym są zbyt leniwi do takiej akcji.
Przywódca zaśmiał się głośno.
- Oczywiście - odparł pewnie i wyszedł na zewnątrz. Przez chwilę oślepiło go zimowe słońce, które pojawiło się zza chmur.
Mężczyzna odetchnął świeżym powietrzem, rozmyślając o Szpadce, Mieczyku i Sączysmarku. Nawet nie zauważył, jak ta trójka wydoroślała. Stali się odpowiedzialni. I chyba już nie przypominali tych szalonych dzieciaków, choć Czkawka uznał, że tęskniłby za ich szaleństwami.
Kręcąc głową, ruszył do twierdzy, gdzie czekała go narada.
                      Była już niemal noc, kiedy Lauren i Nate wyszli na długi spacer. Gwiazdy migotały na czarnym niebie, otaczając wielki księżyc. Młoda lekarka, zapatrzona w piękne gwiazdozbiory, szła trzymając się ramienia wojownika. Nate trzymał swoją ukochaną za talię, ciesząc się z jej obecności. Przez ten tydzień zdążył się stęsknić, więc chciał wziąć kilka dni wolnego i spędzić czas tylko z Lauren.
- Opowiesz mi, jak było na szkoleniu? - Zapytała cicho. Nate przytaknął głową i zaczął snuć ciekawą historię, opowiadając, czego nauczył młodych jeźdźców. Wspomniał również o Valce i jej zasługach, przez które nabrał jeszcze większego szacunku do kobiety.
Doszli do portu, kiedy mężczyzna skończył opowiadać. Lauren zaś słuchała uważnie, starając się uspokoić. Podczas tego spaceru chciała powiadomić jeźdźca o ciąży, ale jak nigdy wcześniej zaczęła się bać. Jej drobne ręce zaczęły sie trzasc, a ciało dygotało. Dodatkowo chłodny wiatr nie pomagał.
- Zimno ci? - Spytał Nate, od razu obejmując i przyciągając dziewczynę, by ją ogrzać. Lauren westchnęła ciężko. W ramionach tego mężczyzny czuła się niezwykle bezpiecznie. Wystarczył najmniejszy dotyk, by poczuła troskę Nate'a, a jedno spojrzenie zdradzało jaką wielką miłością darzy ją  wojownik. Coś niesamowitego. Jednak dziewczyna bała się. Może i Nate był odpowiedzialny, dojrzały i był typem człowieka, który troszczy się o swoją rodzinę i przyjaciół, ale zawsze znalazła się ta wredna myśl, że jeździec może się od niej odwrócić. I to ją przerażało.
- Może wracamy do domu, bo jeszcze się przeziębisz - mruknął Nate i pocałował lekarkę w głowę. Lauren uśmiechnęła się mimowolnie, ale zanim zaczęli zawracać ku głównej drodze do wioski, zatrzymała wojownika.
- Nate, ja muszę coś ci powiedzieć - szepnęła nerwowo. Jej głos zadrżał ponownie, serce przyspieszyło znacznie. Teraz już nie ma odwrotu - pomyślała. Jeździec zmarszczył brwi i zerknął w oczy swojej dziewczyny, jednak ta unikała jego spojrzenia. Niebieskie oczy Nate'a raziły ją, jakby były z lodu...
- Coś się stało? - Spytał delikatnie, nie mając nawet najmniejszego pojęcia, co chce mu powiedzieć Lauren. Dziewczyna przytaknęła delikatnie.
- Chodzi o to, że ja... - Przerwała i zamknęła oczy. Bała się reakcji ukochanego, ale nie sądziła, że nie będzie w stanie wypowiedzieć kilku słów.
Zaś stojący blisko niej wojownik spiął się nieco, bojąc się, że dziewczyna chce mu przekazać jakąś złą informację dotyczącą ich związku. Miał nadzieję, że lekarka nie miała zamiaru z nim zrywać.
- Spokojnie - szepnął i odgarnął z jej ślicznej twarzy grzywkę. - Powiedz to.
Dziewczyna podniosła niepewny wzrok.
- Jestem w ciąży - wyjąkała, czując z jednej strony ulgę, a z drugiej napięcie.
Nate zmarszczył czoło, jakby nie wiedział, co Lauren do niego powiedziała. Następnie wziął głęboki wdech i spojrzał na wielki księżyc, który wisiał nisko nad taflą spokojnego oceanu.
- Ale że jak... - Szepnął, a szatynka od razu wyczuła jego lęk.
- No przecież wiesz - burknęła, odwracając wzrok. Wojownik chrząknął, będąc w szoku. Nie wiedział, co ma powiedzieć, co zrobić. Stał tylko jak stare drzewo, którego korzenie wbiły się głęboko w ziemię.
- Zrozumiem, jeśli będziesz chciał odpocząć ode mnie - dodała cicho, choć słowa te nie były dla niej łatwe. Nie chciała tracić Nate'a.
Chłopak milczał przez chwilę, ale potem delikatnie chwycił dłoń swojej pani.
- Nie mam zamiaru tego robić - zaśmiał się lekko, ku zaskoczeniu młodej kobiety.- Zaskoczyłaś mnie. I to bardzo. Nie sądziłem, że tak szybko zostaniemy rodzicami...
- Przepraszam... - Zachlipała Lauren, pozwalając, aby trzymane przez wiele godzin emocje uciekły w postaci łez. Już nie mogła utrzymać tego napięcia. Nate zamrugał gwałtownie.
- Nie masz za co przepraszać, Lauren. Oboje jesteśmy dorośli, razem podjęliśmy takie, a nie inne kroki. To nie jest twoja wina, słyszysz?
Lauren nie spodziewała się takiej reakcji Nate'a. Była niemal pewna, że chłopak wybuchnie gniewem. Powiedziała mu o tym.
Wojownik natychmiast ją mocno przytulił.
- Nie mogę być obarczyć cię za to winą... Mam swój honor i zasady. No i poza tym, ja tu też ponoszę winę - uśmiechnął się delikatnie.
-  Boję się, że nie damy rady - szepnęła, wtulona w jego ciepłą pierś. Dziewczyna nadal była roztrzęsiona
- Może i jesteśmy niedoświadczeni, ale posłuchaj, my zawsze dajemy sobie radę. Pomyśl o tych sytuacjach przez które przeszliśmy i nadal jesteśmy cali. Nas nic nie może zniszczyć.
Choć Nate mówił pewnie, sam nie do końca wierzył w siebie. On ma zostać ojcem. Nie planowali tego, ale Nate był człowiekiem, który nie szuka usprawiedliwień, nie zrzuca winy na innych, tylko bierze pełną odpowiedzialność na siebie. Przypomniał sobie nagle swą siostrę i mamę. Czy byłyby teraz szczęśliwe? Czy on potrafił się cieszyć teraz? Bał się przyszłości, ale wiedział, że dopóki będzie z Lauren nic nie jest niemożliwe. To ona dawała mu siłę i nadzieję. Pomagała przez wiele lat.
- Myślałam, że nie spieszy ci się do posiadania rodziny - Lauren uśmiechnęła się przez łzy, odrywając delikatnie od piersi ukochanego.
- Szczerze mówiąc, nie spieszy mi się, może dobrze się stało? Może czas na to, żebyśmy oboje nauczyli się życia? - Wytarł jej łzy opuszkiem kciuka, nie odrywając wzroku od jej oddechowych oczu.
- Dziękuję - rzekła cicho Lauren i ponownie wtuliła się w Nate'a. Ten objął ją jeszcze ciaśniej i całując w głowę, rzekł pewnie:
- Kocham cię.

 Nie miałam pomysły na tytuł :') W niedzielę prawdopodobnie pojawi się one-shot na Wattpadzie. 😃😃