Ostrzeżenie 

                     Po śniadaniu, które specjalnie przyrządziła żona Gerarda, jeźdźcy zebrali się do dalszej drogi. Astrid szkoda było opuszczać tak piękną wyspę, ale obiecała sobie, że jeszcze tu wróci. Wcześniej jakoś nie myślała o podróżach poznawczych, podczas których mogła by po prostu odpoczywać i rozkoszować się pięknem krajobrazów, ponieważ  zazwyczaj odwiedzała wyspy z konkretnej przyczyny.

Sączysmark zajął się obudzeniem smoków, które jeszcze chrapały w stajniach, więc pozostali mogli bez pośpiechu pożegnać się z mieszkańcami Grot, a raczej tylko z wodzem i jego rodziną, gdyż reszta Wikingów jeszcze nie wstała.

- Mam nadzieję, że jeszcze nas odwiedzisz - zaczęła Alia, patrząc na Astrid z uśmiechem, choć jej oczy kleiły się jeszcze od snu.

- Z miłą chęcią - rzekła jeźdźczyni, poprawiając swoje ciepłe futro. Jesień już się zbliżała, a wraz z nią chłodne powiewy wiatrów, które na Północy były jeszcze gorsze.

Złotowłosa pozwoliła Alii pożegnać się z resztą grupy oraz ze smokami, które bardzo polubiły młodą jeźdźczynię.

                   Sama żona wodza Berk podeszła do Gerarda, który chciał jeszcze pomówić na osobności. Przywódca zdołał polubić i zaufać wojowniczce, choć wolał, aby to Czkawka był na jej miejscu.

- Posłuchaj, Astrid - zaczął dość cicho, patrząc na Wikingów, którzy mile rozmawiali z jego córką. - Tam, gdzie lecicie jest niebezpiecznie. Gdyby było to możliwe, lepiej by było, gdybyście zwrócili - wytłumaczył nerwowo Gerard. Astrid zmarszczyła czoło, a jej usta zacisnęły się w wąską linię.

- Niestety musimy sprawdzić kilka wysp na Południu - odparła niemrawo, na chwilę wpatrując się w bok, ale zaraz po tym znów odwróciła się do dobrego przyjaciela. - Co masz na myśli, że jest niebezpiecznie ? Chodzi ci o smoki ? - Zapytała, czując niemałą obawę.

Przywódca westchnął.

- Smoki to najmniejsze zmartwienie - wyjaśnił, obejmując dziewczynę ramieniem i prowadząc nieco dalej od jeźdźców. - Na Południowych wyspach roi się od cichych zabójców, wojowników czy Odyn wie kogo jeszcze - mówił twardo, co u dziewczyny wywoływało większe obawy, ale nie mogła zawieźć przecież Czkawki. - Oni tylko czekają na kogoś twojego pokroju czy twoich przyjaciół - dodał, patrząc w oczy Astrid.

Jeźdźczyni zastanowiła się chwilę. Słyszała, że Południe jest niebezpieczne, ale niezbyt wierzyła w tę pogłoskę. Astrid była osobą, która musiała widzieć coś na własne oczy, żeby uwierzyć.

- Może i masz rację, Gerardzie,- przyznała w końcu, lekko skinając głową, a jej oczy jednak wciąż skupiały się na pomarszczonej twarzy Wikinga, ale i tak musimy tam dotrzeć. Sprawa smoków jest naprawdę ważna - wytłumaczyła poważnym głosem, niemal brzmiąc jak waży wódz, któremu nie wolno się sprzeciwiać.

- Rozumiem, ale bądźcie ostrożni. Nie raz inni Wikingowie zaginęli na tamtych obszarach bez śladu - odparł, wiedząc, że i tak nie uda się przekonać Astrid do zmiany decyzji. Nie mógł przecież jej tego zabronić, choć bardzo bał się, że dziewczynie i reszcie coś się stanie. Wszyscy pochodzili z Berk, a dla Gerarda ta wyspa była najlepszym sojusznikiem, a Czkawka dobrym przyjacielem, więc nie wybaczył by sobie, gdyby coś się stało żonie Haddocka, bądź jego przyjaciołom.

- Spokojnie, jesteśmy w końcu twardymi Wikingami - zażartowała, aby nieco rozluźnić atmosferę.

Po chwili Astrid jako ostatnia wyskoczyła na smoczycę, wcześniej żegnając się jeszcze z Alią.

                Na drugą wyspę przed granicą z Południem jeźdźcy dotarli po niemal trzech godzinach lotu. Przywódcą był niejaki, blisko osiemdziesięcioletni, Norbert. Nate i Astrid szybko sprawdzili zgodność traktatu i na szczęście nie dostrzegli  nieprawidłowości. Dziewczyna postanowiła przedłużyć go jeszcze na rok, a że była żoną wodza, nie było przeciwwskazań.

Starszy pan był bardzo radosnym człowiekiem, choć czasami wydawało się, że odbiegał od normalności. Norbert nieco niedomagał, chwiejąc się na lewo, kiedy chodził, ale jak na swój wiek trzymał się zadziwiająco dobrze.

- Dziękuję za współpracę, Norbercie - uśmiechnęła się miło jeźdźczyni, wyciągając dłoń, by uścisnąć ją z dłonią przyjaciela Berk.

- Mam nadzieję, że jeszcze kiedyś mnie odwiedzisz - wyseplenił dziadek, a Nate musiał wstrzymać śmiech, kiedy słyszał, jak Norbert mówi, choć nie było to grzeczne, gdyż wódz nie miał dwóch przednich zębów. - Rzadko kiedy widzę tak ładne kobiety - przywódca puścił do niej zawadiacko oczko, sprawiając, że blondynka bardzo się zaczerwieniła.

- Niewykluczone - uśmiechnęła się nerwowo i szybko się pożegnała, kończąc dziwną rozmowę.

             W drodze powrotnej do smoków, Nate drażnił przyjaciółkę, puszczając jej co sekundę oczko.

- Podrywana przez dziadka - śmiał się głośno. - Czkawka może być zazdrosny - dodał, tym razem dusząc się ze śmiechu. Astrid uśmiechała się lekko, choć nie chciała pokazać, że również się z tego śmiała.

                        Już niecałą godzinę później jeźdźcy byli już przy granicy Północy z Południem. Każdy patrzył na siebie z powątpiewaniem, czując dziwną niechęć, a nawet strach. - Na pewno musimy tam lecieć? - Rzucił drżący Śledzik, patrząc na Astrid, jakby błagał ją, aby zwrócili do domu.

- Zostały nam tylko trzy wyspy - powiedziała wojowniczka pewnie, choć sama czuła się źle. Przez całą drogę myślała nad słowami Gerarda. Na razie wokół nich były tylko nagie skały, gdzie od czasu do czasu zsyłano więźniów, którzy dokonali czegoś naprawdę makabrycznego.

- Nie możemy teraz zawrócić - wtrącił się Nate, chcąc nieco uspokoić Wikingów i poprzeć Astrid. - Tym bardziej nie możemy zawieść Czkawkę - dodał ponuro. 

Przez chwilę nikt nie chciał się odezwać. Wikingowie patrzyli prosto na niemal czarny ocean, który tego dnia był bardzo spokojny. Na niebie pojawiały się co jakiś czas chmury, które jednak nie przysłaniały w żaden sposób słońca, które mocno grzało.

- Lecimy - powiedziała w końcu Astrid i pierwsza popędziła Wichurę.

                     Dziewczyna sprawdzała co jakiś czas mapę, aby przypadkiem nie zgubić Salyyn - największą wyspę, z którą Czkawka zawarł pokój. Jeźdźczyni dopiero teraz zaczęła się zastanawiać, dlaczego jej mąż miał zaledwie trzy traktaty pokojowe na Południowym Archipelagu. Może wódz wiedział o niebezpieczeństwie ? Brzmiało to dziwnie, bo chłopak nie ukrył by tak ważnej informacji.

Będą musieli porozmawiać, kiedy tylko jeźdźcy wrócą na Berk.

- Gdzie jest ta wyspa? - Marudziła Szpadka, opierając się o głowę zmęczonego Wyma. Minus zębiroga był taki, że ten smok dość szybko się męczył.

- Jeszcze pół godziny - westchnęła blondynka.

                   Długie loty zawsze były nie wygodne. Ciągle siedzenie w startym siodle powodowało liczne oparzenia wewnętrznych stron ud, a czasem i pośladków, na których ból skarżył się Sączysmark. Dodatkowo utrzymywanie prostej sylwetki źle działało na kręgosłup i szyję jeźdźców, ale niestety wokół nie było żadnej wyspy, aby smoki mogły tam wylądować i odpocząć.

Zanim marudzenie bliźniaków i Smarka osiągnęło apogeum, przed oczami Wikingów zaczęła pojawiać się mała kropka, która później przerodziła się w coraz większą wyspę.

Kiedy tylko Astrid dostrzegła jej większą część, jej niewyjaśnione obawy znowu przybierały na sile. Zerknęła na Nate'a, chcąc zobaczyć, czy wojownik również ma mieszane uczucia.

- Teraz to się zastanawiasz ! - Rzuciła oskarżycielskim tonem Szpadka, wywijając pięścią.

- Daj spokój - uciszył ją Śledzik, zanim Astrid otworzyła usta. - To nie jest zabawa, Szpadka - dodał ostrzej, czym zdołał wywołać ciszę. Bliźniaczka fuknęła coś pod nosem i założyła ręce na klatkę piersiową, udając, że jest obrażona.

- No to lecimy - zachęcił Nate teatralną wesołością i popędził Pioruna. Za nim znalazła się Wichurka, która swą umiejętnością potrafiła wykryć niebezpieczeństwo, więc Astrid poczuła się nieco lepiej.

                  Jeźdźcy rozbili małe ognisko z dala od wioski. Przed wizytą u wodza chcieli nieco odpocząć i umyć się, ponieważ...cóż, ładnie nie pachnieli. Bliźniaki bez wahania wskoczyli do strumienia, do którego wolno wlewał się wodospad. Astrid chciała ich upomnieć za krzyki, ale usiadła zrezygnowana na kamieniu i westchnęła głośno, łapiąc się za bolącą głowę.

Jeźdźczyni zerknęła mimowolnie na piękne smoki, które wycieńczone zasnęły zbite w jedną grupę. Przynajmniej one nie mają zmartwień, przeszło jej przez myśl.

- Co to za mina, blondi ? - Zaczepił ją Nate, siadając obok niej. W ręku trzymał wędzonego kurczaka, który był przystankiem Wikingów. Astrid pokręciła głową, tym samym odmawiając, kiedy przyjaciel zaproponował jej kawałek.

- Szkoda, że nie ma z nami Czkawki - mruknęła cicho tak, aby nikt inny nie mógł jej usłyszeć. Nie chciała, aby Smark, Śledzik, czy bliźniaki poczuli jej niepewność, która dotyczyła tej misji.

- Dlaczego? - Zapytał zdziwiony, wgryzając się w kawałek soczystego mięsa.

- Bo on zawsze potrafił dobrze nami kierować, a ja ? Ja nawet nie potrafię zapanować nad sobą - wyżaliła się, czując jednak ulgę, że przyjaciel ją wysłuchuje.

- Oj, Astrid - westchnął czarnowłosy, rzucając kość za siebie i wybierając tłuste dłonie o spodnie. - Może i nie jesteś typem przywódcy, ale potrafisz sobie poradzić. Nawet jeśli ta rola ci nie pasuje, nie pozwoliłabyś, aby twoi podopieczni byli choć w małym niebezpieczeństwie - powiedział półszeptem, kładąc ciężki łokieć o ramię wojowniczki. Dziewczyna uśmiechnęła się z wdzięcznością, choć nie do końca oczekiwała takiego pocieszenia. Może sprawił to fakt, że Nate po prostu nie był Czkawką.

                  Astrid spojrzała przed siebie, gdzie Śledzik masował skrzydła Sztukamięs, a Smark ucinał sobie drzemkę, opierając się o łapę Hakokła. Mimo że niemal codziennie ją denerwowali na różne sposoby, dziewczyna skoczyłaby za nimi w ogień bez wahania. Dość pokręcona była ta przyjaźń, ale za to jednak nią była.

                   Kiedy odpoczynek się skoczył, każdy zaczął zbierać swoje rzeczy, by następnie załadować je na smoki. Jeźdźcy już mieli wsiąść na grzbiety swych przyjaciół, gdy nagle i bezszelestnie okrążyli ich nieznani ludzie.

Smoki natychmiast stanęły w pozycji obronnej, a wikingowie pochwycili swą broń, patrząc nerwowo na nieprzyjaciół.

Dziwni ludzie ubrani byli w skóry różnych zwierząt. Większość z tubylców była wręcz obwieszona futrami  niedźwiedzi, norek, czy jaków,  wokół talii mieszkańców Salyyn przyczepione były wszelakie noże, szable i proste miecze, które dyndały do kolan.

- Spokojnie, nie jesteśmy wrogami - powiedziała donośnie Astrid, rozkładając ręce w górze, jakby chciała się poddać. Ludzie nie odpowiadali przez jakiś czas. Jeźdźczyni naliczyła, że jest ich co najmniej trzydziestu, a każdy uzbrojony w kuszę i dodatkowo inną broń.

- Skąd jesteście ? - Padło pytanie z ust wysokiego mężczyzny o szarych oczach.

- Z Berk - rzekła blondynka drżącym głosem. Chciała zachować spokój, ale przy takim widoku nawet największy twardziel by zmiękł. Mężczyzna podszedł bliżej, ale tym razem to Wichura zaskrzeczała, ostrzegając, by się nie zbliżał.

- Złazić ze smoków ! Migiem ! - Krzyknął potężnym głosem, który chwilowo odbiło echo. Jeźdźcy spojrzeli na siebie ze strachem, ale wykonali wolno rozkaz wojownika. Pozostali kusznicy zajęli się odpędzeniem gadów na bezpieczną odległość, gdzie z większym powodzeniem mogli pilnować rozjuszone stworzenia.

- Gdzie jest wasz wódz ? - Zapytał ten sam mężczyzna, nie odstępując jeźdźców nawet na krok. Astrid popatrzyła mu chwilę w oczy, choć nie mogła wytrzymać jego spojrzenia. Okazało się, że owy Wiking ma jedno oko białe, co oznaczało, że jest ślepy.

- W tej misji nie bierze udziału - oparła dzielnie Astrid, zadzierając głowę, by pokazać, że się nie boi, chociaż strach wypełniał ją od stóp do głowy. - Ja go zastępuje - dodała. Jej przyjaciele podeszli do niej, czując się pewniej, kiedy stali tak zbici w grupę, mimo że  wzrok każdego jeźdźca przepełniony był przerażeniem.

- Chcemy mówić z wodzem - wtrącił tym razem Nate, kiedy zauważył, że ten dziwny mężczyzna przypatruje się Astrid. Wojownik odwrócił do niego głowę, od razu mierząc kuszę w jego klatkę piersiową. Każdy wstrzymał oddech, dopóki broń nie opadła na udo jeźdźca koszmara ponocnika.

- Ciesz się, że jesteś z Berk - splunął ślina pod nogi. - Za takie nieproszone odzywki inaczej byśmy pogadali.

Nate przełknął ślinę, patrząc prosto na przeciwnika, który uśmiechał się szyderczo.

- Ale skoro jesteście z Berk i chcecie porozmawiać z przywódcą... - zaczął, zakładając swą kuszę o ramię - Nie pozwólmy, by nasi goście czekali ! - Wykrzyknął, a jego sztucznie miły głos aż zabolał w uszach jeźdźców.

- Gret, zbierz ludzi i przypilnuj smoków - rzucał komendy do swego podwładnego. - Kłos, dawaj kajdany... Zaprowadzimy serdecznych gości prosto do wodza...

Całość to totalny spontan :') Mam nadzieję, że choć trochę osłodzę Wam ten ponury dzień. Jak zapowiada się Wam jutrzejszy dzień ?