Nowe problemy

                   Trzy tygodnie po ślubie Astrid i Czkawka zdołali jakoś urządzić swój dom, choć spora część mebli wciąż stała, nie mając swego miejsca.

Jeździec nocnej furii był zajęty sporem, który wybuchł na południe od Berk. Kłótnia dotyczyła plagi smoków. Kilkoro przywódców chciało je wybić, ale wiążący ją pakt z Berk na to nie pozwalał. Gdyby wodzowie posunęliby się do eksterminacji tak kolosalnej liczby smoków, mieliby poważne problemy z wyspami, które tresują i kochają smoki.

Sankcje handlowe to byłby początek.

                         Chłopak obudził się jak zawsze o tej samej porze i obrócił głowę ku Astrid, która nadal spała, mając lekko uchylone usta. Jej rozpuszczone włosy rozlane były po kolorowych poduszkach. Jeździec uśmiechnął się lekko, znów przypominając sobie, że są małżeństwem. Chyba jeszcze przez długi czas nie będzie mógł w to uwierzyć.

W końcu wódz zsunął z siebie ciepły koc, drżąc nieco, kiedy jego naga skóra spotkała się z zimnym powietrzem. Szatyn włożył na siebie czarną koszulę z bawełny, a następnie podszedł do okna i zamknął je szczelnie.

Żal mu było zostawić Astrid, szczególnie kiedy tak słodko spała, ale obowiązki same się nie wypełnią. Podszedł cicho do żony, tak aby jej nie obudzić i pocałował ją delikatnie w policzek, żegnając się w ten sposób, mimo że znów zobaczą się za kilka godzin.

Zszedł na dół, wchodząc do kuchni, gdzie stały jabłkowe placki z miodem polanym na wierzchu. Wódz zrobił sobie gorącą herbatę i usiadł na krześle, by w spokoju zjeść śniadanie.

Chłopak martwił się sytuacją smoków na południu. Wiedział, że żyją tam rzadkie gatunki tych pięknych stworzeń, ale przywódcy nie zrozumieją tej więzi. Dla nich smoki to szkodniki i pasożyty, które należy wytępić.

Czkawka nie wiedział, jak może odciągnąć przywódców od myśli eksterminacji gadów.

Przecież nie pozwoli, aby jakiekolwiek stworzenie zginęło z rąk ludzi, którym przeszkadza samo ich istnienie.

Zielonooki rozejrzał się po kuchni, szukając punktu zaczepienia, ale oprócz ciemnych mebli i kilku ramek z rysunkami smoków nie zauważył nic szczególnego.

                    Kiedy skoczył śniadanie, do kuchni wkroczył wolno Szczerbatek, mając zaspane oczy. Smok ledwo poczłapał do przyjaciela, z którym przywitał się ciepło.

- Jesteś głodny? - Zapytał Czkawka, głaszcząc głowę Nocnej Furii, która z zadowoleniem zamknęła oczy. Chłopak miał wrażenie, że jego smoczy kumpel uśnie na stojąco

Wódz poszedł do spiżarni po kosz ryb i podał go Szczerbatkowi, który ożywił się pod wpływem zapachu dorszy i pstrągów.

- Czeka nas pracowity dzień - mruknął niepocieszony wódz, mając wolno talerz i kubek. Jego wzrok zatrzymał się na stajni, gdzie trzymano kilkanaście koni, których używali bardziej nastolatkowie. Trzeba to rozbudować - przeszło mu przez myśl, widząc jak dziewczyna o krótkich rudych włosach z trudem wyprowadza kasztanowego konia przez wąskie drzwi.

Szczerbatek w końcu odłożył grzecznie kosz na miejsce, a potem zaczął szturchać swego jeźdźca, aby przywołać go do rzeczywistości.

- Już idę, mordko - powiedział szatyn i odłożył mokre naczynia do tak zwanej suszarki i wyszedł z domu w towarzystwie swego wiernego smoka.

                   Życie Berk toczyło się jak zawsze - wesoło, ale i czasem ciężko. Idąc przez wioskę z każdej strony Czkawka słyszał rozmowy, brzęki wykuwanej lub naprawianej broni, wesołe pomrukiwania smoków, czy też krzyki dzieci.

                  Wódz wszedł właśnie do kuźni, gdzie zastał Pyskacza siedzącego przy stole i popijającego wodę. Chłopak zmarszczył czoło, przypuszczając, że coś jest nie tak.

- Wszystko w porządku? - Zapytał gładko, siadając naprzeciwko przyjaciela.

- Czemu pytasz? - Zdziwił się kowal, wstając ostrożnie i kuśtykając podszedł do jednego z blatu, gdzie jak zawsze panował bałagan.

- Wydajesz się zmartwiony - stwierdził jeździec, wzruszając ramionami. Pyskacz zaśmiał się chwilę, a potem odwrócił do wodza.

- Zastanawiam się nad tymi z południa - mruknął już mniej radośnie. Jego niebieskie oczy skierowane były na ludzi, którzy co chwilę przebiegali przez plac w pośpiechu. - Dziwi mnie dlaczego akurat teraz zabrali się za zabijanie smoków - westchnął niskim głosem, który Czkawka słyszał rzadko. Zazwyczaj wtedy, kiedy jego serdecznego przyjaciela coś trapiło albo smuciło.

- Co przez to chcesz powiedzieć? - Dopytał szatyn, wymieniając spojrzenie ze Szczerbatkiem, który usiadł na tylnych łapach przy wejściu.

- Nic - burknął. - No, może oprócz tego, że coś mi tu śmierdzi - odparł, a potem wyjął zza koszuli kartkę, którą następnie podał wodzowi.

- Też o tym myślałem - mówił chłopak, czytając listę zamówień, którą kowal sporządzał co miesiąc. Zadaniem Czkawki było sprowadzenie metalu do nowych broni, czasem zdarzało się, że potrzebne były części do maszyn.

- Na twoim miejscu nie ignorowałbym tego - Pyskacz pogroził  mu przed nosem grubym palcem, a potem założył maskę, by zabrać się do pracy.

                      Chłopak wyszedł z kuźni, zastanawiając się nad słowami starego kowala. Pyskacz miał rację, coś tu nie pasowało, ale co? Jaki cel chcieli osiągnąć przywódcy południowych wysp, zabijając smoki ? Czy tylko im przeszkadzały ? A może odpowiedź jest zupełnie inna ?

Czkawka przygryzł dolną wargę, nieco się denerwując. Nie lubił rozmyślać nad tego typu sprawami, ale jednak nie mógł też zostawić tej sprawy. Tu chodziło o tysiące smoków! Jeżeli Czkawka nie zdołała powstrzymać ludzi, to chyba nikt nie będzie w stanie.

Z tą myślą sprawdzał stan stajni, którą chciał wyremontować, a potem poszedł do portu, gdzie czekał na niego Johann.

                           Wódz podał mu listę Pyskacza, a potem oparł się o maszt statku. Na pokładzie Kupczy miał dosłownie wszystko: począwszy od broni, ubrań, biżuterii, do czegoś rzadszego jak szkła powiększające, skóry z jeleni, dzików czy innych zwierząt, które nie żyły w okolicach Berk.

Szatyn rozglądał się przez chwilę, samemu nie wiedząc, czego szuka. Johann zniknął chwilę temu pod podkładem.

- Mistrzu Czkawko - zwrócił się handlarz do wodza - nie miałem jeszcze okazji, by złożyć najserdeczniejsze życzenia z okazji ślubu.

Szatyn uśmiechnął się delikatnie. Takich życzeń on i Astrid dostali setki.

- Dziękuję - odparł. - Posłuchaj, mam takie pytanie... - Zaczął, chodząc po pokładzie i przypatrując się towarom Johana. Wziął w końcu jakiś ostry sztylet i zaczął go obracać w dłoni. - Jak często płyniesz na Południowy Archipelag?

- Zależy - zastanowił się handlarz, drapiąc długą brodę związaną w grubego warkocza. - Dwa razy w miejscu - odparł po chwili. Czemu wódz o to pyta?

- Chciałem rozeznać się w sytuacji smoków. Ponoć przywódcy na południu chcą się ich pozbyć - wytłumaczył, odkładając sztylet, by założyć ręce na klatkę piersiową.

- Z tego co wiem, smoki na tamtych terenach są zagrożone, ale nie zabijane - wyznał Johan, będąc w niemałym szoku. Zazwyczaj robił to, co musiał, nie zwracając uwagi na otoczenie. Dla każdego handlarza najważniejszy był zysk.

- Dzięki za informację - podziękował szatyn uśmiechając się i klepiąc delikatnie ramię znajomego.

                            Kiedy Johan odpłynął z portu, Czkawka ruszył sprawdzić Akademię, gdzie ćwiczenia rozpoczynał właśnie Nate. Oboje podali sobie ręce na powitanie.

- Jak ci idzie? - Zapytał wódz, patrząc jak siódemka dziesięciolatków siedzi na kamiennej podłodze, uparcie coś pisząc na swych kartkach.

- Nie narzekam - odparł. Swoje szerokie ramiona założył na klatce piersiowej, bacznie pilnując uczniów. Chłopak zastępował Śledzika, który wraz z bliźniakami i Smarkiem wybrał się na wyspę Łupieżców, pomagając rozprawić się z dzikimi smokami, które pożarły część zapasów sojuszników Berk.

- Tylko Śledzik mógł wymyślić egzaminy z anatomii smoków - mruknął Nate, zwracając się do wodza.

- Kiedyś im się to przyda - powiedział poważnie szatyn, będąc dumnym, że już tak młodzi wikingowie chcą uczyć się o tych pięknych stworzeniach.

                         Każdy kto zapiszę się do Smoczej Akademii musi się pilnie uczyć. Egzaminy to nic w porównaniu z uczeniem się odpowiedzialności za smoka albo nauka zbierania żelu ponocnika.

Zapytany o problemy Berk, Czkawka zaczął opowiadać o tym, co go trapi. Nate uważnie słuchał przyjaciela, również myśląc, że coś jest na rzeczy.

- Jeżeli Wilhelm albo którykolwiek z wodzów nie będzie chciał wyjaśniać chęci zabijania smoków, zagróź im sankcjami - rzucił wojownik, odbierając pierwszy skończony egzamin od Pelonii.

- Jeśli to zrobię, mogę stracić ich zaufanie - westchnął szatyn, odbierając z rąk kolegi sprawdzian dziewczynki. Jego zielone oczy uważnie przestudiowały informacje napisane na pożółkłym pergaminie.

- No to może polecisz to sprawdzić? - Zapytał, zwracając na jeźdźca.

- To na pewno - odpowiedział, choć czuł się dziwnie. Jakby zawiedziony. Przez ponad rok starał się, aby na Berk ludzie przyzwyczaili się do smoków i ich nie zabijali, a co dopiero cały Południowy Archipelag, który słynie z licznych rabusiów i niebezpiecznych okolic.

Już z początku Czkawka czuł się przegrany, ale nie zamierzał się poddawać. Nigdy by sobie tego nie wybaczył.

- Dobra, dzieciaki, czas kończyć ! - Zawołał Nate głośno, a uczniowie z niezadowoleniem oddali swoje kartki, które wojownik ułożył w dłoni.

                      Wódz i wojownik pożegnali się ciepło, a potem każdy poszedł w swoją stronę.

Zanim Czkawka doszedł do Gothi, aby pomóc jej wnieść ciężkie skrzynki do jej chaty, zatrzymał go Eryk, czternastolatek o gęstych i kręconych włosach w kolorze atramentu.

Nastolatek poprosił wodza o pomoc, gdyż jego smok zjadł coś szkodliwego. Młody jeździec wpadł w panikę, więc Czkawka nie mógł odłożyć tego na później. Jak się okazało dolegliwość nie była poważna i smok szybko stanął na nogi.

                     Po godzinie szatyn odnalazł Szczerbatka, który sam miał okazję wykazać się jako alfa. Smokowi nie było łatwo ujarzmić dzikich pobratymców ale ku jego szczęściu udało się.

- Co powiesz na małą przerwę? - Zwrócił się wódz do nocnej furii z zawadiackim uśmiechem. Szczerbatek podskoczył radośnie, przystając przed przyjacielem, aby ten szynko wskoczył na siodło.

Kiedy czarny gad poczuł na grzbiecie ciężar, rozłożył skrzydła i szybko wzbił się w powietrze.

Zielonooki zerknął przez ramię jeszcze raz na wyspę, zostawiając na chociaż chwilę swe troski i zmartwienia, ciesząc się tylko wspaniałym lotem z najlepszym przyjacielem.

O luju, strasznie ciężko pisało mi się ten rozdział, więc jakby co, to wybaczcie. Możliwe, że przez dłuższy czas nie pojawi się nic nowego na blogu, gdyż muszę pomyśleć, co dalej. 

Ale nie martwcie się, wrócę na pewno :D 

Ps. Miałam pomysł, aby co jakiś czas dawać post, w którym zamieszę trochę informacji o mnie, będą też rysunki itp. Co wy na to?