Szaleństwo

                Czkawka i Agnar z impetem wskoczyli do pomieszczenia, skąd słychać było wrzaski  Logana. Chłopak miotał się jak szalony na łóżku trzymany przez Nate'a. Obok niego kucała Lauren, gorączkowo przeszukując torbę. Zaskoczeni wodzowie wymienili spojrzenia, po czym pomogli Nate'woi. Szczerbatek trzymał się blisko Czkawki, aby w razie czego móc mu pomóc.
            Logan szarpał jeźdźców za rękawy. Był cały czerwony i spocony. Jego brązowe pasma włosów przykleiły się do czoła, zasłaniając oczy. Oddychał szybko, jakby walczył o tlen, który miałby zaraz zniknąć. Czkawka wpatrywał się w niego jak w potwora. Oczy młodego Arrana nie były całkowicie piwne, lecz czarne, w których iskrzył się gniew i szaleństwo.
- Co się dzieje?!-Zapytał przerażony wódz Berk. Logan nie odpuszczał, więc Czkawka jeszcze mocniej przygniótł go do drewnianego łóżka, na którym leżał.
- To, co widzisz!-Odparł gniewnie Nate. Brunet trzymał barki chorego, który opluwał jego twarz.-Lauren, pospiesz się, do cholery!-Wrzasnął zniecierpliwiony. Szatynka podniosła się z klęczek i podeszła szybko do Logana. Agnar, widząc co niesie lekarka, otworzył bratankowi usta.
- Zostawcie mnie!- Krzyczał Logan, odwracając głowę w prawą stronę, nie chcąc pić naparu. Chłopak zdołał podnieść się do pozycji siedzącej, jednak na pomoc przyszedł Szczerbatek, który swoimi ciężkimi łapami przytrzymał głowę Logana.-Patrzycie na boga, nędzni śmiertelnicy!-Te słowa wstrząsnęły wszystkich obecnych. Nikt nie wiedział, co się dzieje, co dolega Loganowi. Każdy starał się zachować zimną krew, jednak widok młodego Arrana przypominał potwora. Agnar w końcu zdołał otworzyć usta choremu, aby Lauren mogła wlać zawartość miseczki. Dziewczyna pospiesznie to zrobiła, po czym się oddaliła.
              Wikingowie trzymali w żelaznym uścisku Logana jeszcze przez kilkanaście minut, do czasu aż lekarstwa zaczęły działać. Po dwudziestu minutach, chłopak najzwyczajniej w świcie zasnął. Czkawka, Nate oraz Agnar usiedli obok przy dużym stole. Jeździec Nocnej Furii dopiero teraz dostrzegł zniszczenia. Kuchnia była połamana, deski porozrzucane po całym pomieszczeniu, szkło leżało dosłownie wszędzie: na parapecie, podłodze, szafkach, które nie zostały doszczętnie zdemolowane. Chłopak zerknął na Agnara, który z troską w oczach przyglądał się Loganowi. Szczerbatek został tuż przy Arranie, bojąc się, że  zaraz się obudzi i atak się powtórzy.
              Ciszę przerwał Czkawka, którego cała ta sytuacja nie tylko przestraszyła, ale i zdenerwowała.
- Chyba ktoś musi mi to wyjaśnić-rzekł, zakładając ręce na klatkę piersiową. Nate siedział cicho, wlepiając wzrok w stół. Lauren sprzątała bałagan w swojej torbie, a gdy skończyła odwróciła się do swego wodza.
- To był atak, Czkawka...-Powiedziała cicho, jakby nie chciała budzić Logana, który dostał porządną dawkę leków uspokajających oraz nasennych. Jeździec zmarszczył czoło, niezbyt rozumiejąc, o jaki atak dokładnie chodzi. Dziewczyna westchnęła ciężko i dosiadła się do stołu.- Czytałam o atakach agresji. Jest wiele przyczyn ich powstawania, ale głownie podłoże znajduje się w psychice- wyjaśniła krótko, pocierając dłoń, w którą została zraniona.
- Chcesz powiedzieć, że Logan jest chory psychicznie?-Zapytał zaskoczony Nate, dołączając do rozmowy. Agnar milczał, ale z uwagą przysłuchiwał się dyskusji.
- Tego nie powiedziałam-zaprzeczyła lekarka.- To, co się tu działo, nie musi oznaczać choroby psychicznej. Jak wspomniałam, przyczyny mogą być różne.- Czkawka siknął głową i spojrzał gniewnie na starego Arrana. Miał żal do niego, że to zataił, ale z drugiej strony rozumiał jego zachowanie.
- Agnarze, może mógłbyś nam jakoś pomóc?-Spytała delikatnie Lauren. Jej włosy wyswobodziły się spod ciasnego kitka i na głowie miała nieład. Mężczyzna pokiwał głową. Odwrócił się do mieszkańców Berk i chrząknął.
- To trauma...-Zaczął tak cicho, że ledwo było go słychać.-Miał pewien wypadek osiem lat temu. Jego wioskę zaatakowano, widział śmierć swoich bliskich, przyjaciół...-Głos Agnara łamał się z każdym słowem. Oczy wikinga zaszły mgłą, a po chwili pojawiły się przebłyski łez. Jeźdźcy i Lauren słuchali w milczeniu, byli przygnębieni opowieścią gościa.- Logan...on jako jedyny zdołał uciec. Nie może sobie wybaczyć, że nie stanął do walki. Chciał zginąć jak należy... Miał zaledwie piętnaście lat.-Czkawka zerknął na śpiącego Logana. Szatyn był pilnie pilnowany przez Szczerbatka, więc nie powinien mieć szans, gdyby się obudził. Wodza zastanawiało, co miałby z nim teraz zrobić. Nie mógł tak po prostu go zostawić. Wiking może w każdej chwili się obudzić i zrobić krzywdę nie tylko innym, ale i sobie.
- Potem zaczęły się te napady.-ciągnął Agnar- Na początku były one łagodne, ale z czasem stawały się coraz silniejsze. Nikt nie umiał mu pomóc. Na szczęście ataki ustały...do dziś.- Mężczyzna wstał i otworzył szeroko drzwi, wpuszczając świeże powietrze.
             Czkawka popatrzył na Nate'a, który wpatrywał się w ranę Lauren. Dziewczyna wydawała się jakby nieobecna. Miała pusty wzrok. Pewnie nigdy nie spotkała się z taką chorobą-pomyślał jeździec.
- Rozumiem, ale jako wódz muszę zapewnić bezpieczeństwo moim ludziom, a Logan...sam widzisz-rzekł cicho wódz, spuszczając głowę. Było ,u przykro z powodu cierpienia obojga wikingów, ale zawsze na pierwszym miejscu stawiał dobro swojego ludu.
Agnar podszedł spokojnie do swojego bratanka i chwycił jego rozgrzaną dłoń, przysiadłszy na skraju łóżka. Po chwili na jego policzkach spływały łzy.
- Tylko on mi został...Zrobię wszystko, żeby wyzdrowiał.-Czkawka spojrzał na swoich przyjaciół. Roztrzęsioną Lauren przytulał Nate, jednak nadal był czujny. Odwzajemnił spojrzenie przyjaciela, który zastanawiał się, co zrobić z Loganem.
                Po godzinie wszystko było już ustalone. Przy Loganie będą wartownicy, zmieniani co trzy godziny. Czkawka na początku myślał o lochu, ale wyparł się tej myśli. Nie chciał wsadzać zza kraty chorego Arrana, tylko dlatego, że mu odbiło. Sączysmark zadeklarował, że zbierze odpowiednich wikingów i zajmie się Loganem. Czkawka nie chciał ryzykować zdrowiem Lauren, więc odesłał ją do domu. W razie potrzeby Śledzik, który także był wśród chętnych, przyrządzi miksturę według polecenia Lauren. Jeździec także chciał koniecznie sprawdzać osobiście, czy wszystko w porządku. Patrząc na czterech rosłych wikingów i Agnara, siedzącego obok, czuł się nieco lepiej, ale w jego sercu rosła gorycz i rozczarowanie samym sobą, że musiał posunąć się do tak drastycznych środków.
- Idź do domu i odpocznij- usłyszał za sobą spokojny głos Sączysmarka. Chłopak popatrzył na niego zmęczonym wzrokiem. Stanie na niewygodniej protezie, rozmowy i uzgadnianie z radą bezpieczeństwa nie należało do przyjemnych rzeczy.- Co jeden wątły Arran może nam zrobić?-Zaśmiał się brunet, dając lekkiego kuksańca w ramię Czkawki. Wódz skrzywił się na słowa przyjaciela. Sączysmark najwyraźniej nie zdawał sobie z powagi sytuacji.
- Dobra, ale jak tylko coś się stanie, natychmiast mnie o tym powiadomcie- odparł i wsiadł na Szczerbatka. Nocna Furia mruknęła pocieszająco do swego jeźdźca i odbija się od gruntu.
                      Czkawka dotarł do domu, a gdy tylko wszedł do środka, ujrzał bałagan pozostawiony przez Valkę. Nieład przypominał mu dzisiejsze zdarzenie. Chłopak westchnął ciężko i rozejrzał się po pomieszczeniu. Zamiast iść się położyć, szatyn zaczął sprzątać. Szczerbatek także pomagał. Po kilku minutach, do domu weszła Astrid.
- Cześć, Czkawka!- Powiedziała z uśmiechem. Podeszła do czarnego smoka i podrapała go za uchem.- Hej, Szczerbuś.
- Ooo, cześć, skarbie- odparł beznamiętnie, lecz kąciki ust podniosły się mimowolnie. Wojowniczka postawiła pojemnik z ciastem na stół i przytuliła swego chłopaka.
- Ciężki dzień?-Spytała, zaplatając dłonie za jego karkiem. Czkawka odłożył ręcznik i położył ręce na jej talii.
- Nawet bardzo- mruknął. Wojowniczka posłała mu słodki uśmiech i pociągnęła do stołu. Jeździec od razu usiadł i zdjął protezę. Dziewczyna w tym czasie zrobiła herbatę i otworzyła pudełko, w którym był spory kawałek szarlotki.
- No to opowiadaj- nakazała, nie hamując się przy braniu ciasta. Czkawka mruknął niezadowolony. Nie chciał jakoś martwić ukochanej chorobą Logana, ale jednak nie było to aż tak strasznie, więc streścił wydarzenie, lecz pominął szczegóły.  Blondynka naprawdę wydała się być poruszona. Przełknęła ostatni kawałek deseru i spytała Czkawkę ostrożnie:
- Myślisz, że może być chory psychicznie?-Chłopak wzruszył ramionami. Nienawidził, gdy ktoś robi z igły widły, ale choroba Arrana naprawdę jest niepokojąca.
- Musimy poczekać, aż się wybudzi. Porozmawiać, może uda się mu pomóc...-rzekł smutno. Astrid odłożyła talerz do zlewu, po czym usiadła Czkawce na kolanach.
- Miałam nadzieję na romantyczny wieczór przy szarotce, a ty martwisz się Loganem-zaśmiała się a z nią Szczerbatek, który ułożył się wygodnie przed płytą paleniskową. Czkawka przewrócił oczami i zaczął całować szyję ukochanej, na co ona zaśmiała się.
- A konkretnie na jak bardzo romantyczny wieczór liczyłaś?-Zapytał niskim głosem. Astrid obróciła się do niego i spojrzała głęboko w jego oczy, na co serce zaczęło szybko bić.
- Ty i ja....i Szczerbatek?- Wskazała na chrapiącego smoka. Czkawka zaśmiał się głośno, widząc jak wygodnie drzemie Nocna Furia.
- Chyba tylko ty i ja- powtórzył i poruszył brwiami w komiczny sposób. Wojowniczka ucałowała go w nos i przystanęła przy drzwiach.
- To co, spacer? Chyba nie zmarnujemy tak pięknego wieczoru.
- Ależ oczywiście, że nie-rzekł Czkawka i ubrał protezę. Jeszcze trochę a ją wywalę. Pomyślał w myślach, jednak gdy chwycił dłoń ukochanej, ból minął.

Mało Hiccstrid? Obiecuję, że następnym razem będzie więcej xD. Wiadomo, że jest rok szkolny, zatem multum nauki, zajęć pozalekcyjnych itp itd, więc mam do Was pytanie: Chcecie częściej ale krótsze rozdziały, czy rzadko, ale za to dłuższy post? Życzę spokojnego tygodnia ;)