Porwanie

             Czkawka i Astrid spacerowali brzegiem oceanu w świetle księżyca, który wyjątkowo dziś wydawał się o wiele większy. Para trzymała się za ręce i szła wolno, nie mówiąc ani słowa. Astrid czuła się nieco skrępowana, ponieważ zawsze znajdował się temat do rozmowy. Spojrzała na ukochanego, który wpatrywał się się przed siebie, w pustą przestrzeń. Refleksy w jego oczach były duże i odbijały światło satelity, sprawiając, że Czkawka wyglądał bardzo tajemniczo, Nadal zastanawiał się nad chorobą Logana. Mimo że nie raz widział obłąkanego, bardzo zmartwił się stanem przyjaciela. Było mu szkoda Agnara, który czule opiekował się bratankiem. W jego dotychczas spokojnym życiu zaczynało się coś dziać i Czkawka wiedział, że to nic dobrego. Chłopakowi przewijała się także myśl o wypadku Astrid. Dziewczyna musiała mieć gips jeszcze dwa tygodnie i często marudziła, że nie może wykonywać prostych czynności. O lataniu nie było w ogóle mowy, ponieważ wódz zakazał jej jakichkolwiek akrobacji podniebnych. Wojowniczka oczywiście nie była zadowolona, ale wyjątkowo zgodziła się. Chciała odjąć Czkawce zmartwień i wiedziała, że gdyby się nie zgodziła, chłopaka dręczyły by wyrzuty sumienia i stos zmartwień. Co mogła zrobić, wiedząc, że jej ukochany tak bardzo ją kocha i martwi się o nią? Jeździec zaczął powoli myśleć, że feralny upadek Astrid naprawdę był wypadkiem.
- O czym tak myślisz?-Zapytała cicho blondynka. Szatyn od razu ożywił się na głos ukochanej i spojrzał na nią z lekkim uśmiechem.
- O wszystkim-odparł, omijając nieco prawdę. Dziewczyna nadal mu się przyglądała. Jej wzrok był jakiś inny...pusty. Czkawka miał wrażenie, że wojowniczka zna go o wiele lepiej niż przypuszczał.- No co?
Astrid wzruszyła ramionami, odwracając głowę do oceanu, skąd wiał zimny wiatr. Wokół nich był tylko ciemny las i granatowa woda.
- Nic-rzekła. Jeździec wyczuł, że coś jest na rzeczy, dlatego przystanął i chwycił mocniej dłonie dziewczyny, spoglądając głęboko w jej ciemnoniebieskie oczy.
- As, coś się stało?- spytał troskliwie. Dziewczyna westchnęła ciężko i podniosła na niego wzrok.
- Masz czasami takie wrażenie, że oddalamy się od siebie?- Czkawka zamrugał oczami i zmarszczył czoło. Nie spodziewał się, że Astrid będzie miała jakiekolwiek wątpliwości co do ich związku.
-Nie rozumiem- odparł zmieszany. Jego serce zaczynało bić szybciej, oczekując niezadowalającej rozmowy. Dziewczyna była nieco spięta, jej oczy szkliły się, jakby miała zaraz się rozpłakać.
- Czkawka...-stęknęła cicho wojowniczka-od trzech tygodni nasz związek polega zwykłym spacerze, niczego więcej razem nie robimy. Rozumiem, że jako wódz masz odpowiedzialne zadania, ale...Nie tylko Berk cię potrzebuje-wyznała ledwie słyszalnie.Jej serce łamało się, gdy to mówiła, ale mimo to, poczuła się lżej. Czkawka uśmiechnął się smutno, wyobrażając sobie, jak ostatnio zadbał swoją miłość.
- Wiem, że ci jest ciężko-odparł i chwycił w dłonie twarz blondynki. Astrid była smutna, ale jej oczy błyszczały z nadzieją- ja też ubolewam nad tym, że widzimy się przelotem. Nie masz pojęcia, jak często mam ochotę rzucić wszystko i móc trzymać cię w ramionach.- Szatyn ucałował ją w złotą głowę. Dziewczyna,wzdychając niezbyt zadowolona, wtuliła się w wodza, słysząc jego przyspieszone bicie serca.
- Obiecuję, że wszystko się wkrótce zmieni-szepnął Czkawka, jeszcze mocniej przytulając dziewczynę. Astrid wydawała się jeszcze niższa niż kilka lat temu. Być może dlatego, że Czkawka nieco przybrał i wydawał się bardziej męski. Jednak to nadal był ten sam chłopak, którego Astrid pokochała.
- Idziemy dalej?-Spytał po minucie. Blondynka miała zamknięte oczy. Było jej przyjemnie, czuła ciepło, które emanowało ciepłem, przyspieszone bicie serca i głos przypominały jej początki ich związku. Na początku oboje nie byli pewni, czy są na to gotowi, ale byli zbyt zakochani w sobie, by przepuścić taką okazję.
- Jest późno. Nie chcesz wracać?-Spytała nieco zdziwiona. Czkawka od razu pokręcił głową. Nie odrywał od niej wzroku nawet na moment.  Kiedyś od razu zrobiłby się cały czerwony, wsiadł na Szczerbatka i zniknął pośród chmur.
- Chcę spędzić z tobą jak najwięcej czasu. W końcu nie wiadomo, kiedy nadarzy się kolejna okazja-odparł z uśmiechem. Astrid poczuła się od razu lepiej. Jego zielone oczy uspokajają o bardziej niż jakikolwiek lek. Wojowniczka spięła się na palce i zaczęła namiętnie całować Czkawkę. Zaskoczony wódz nie opierał się słodkim pocałunkom ukochanej. Chwycił jeźdźczynię za talię i mocno do siebie przyciągnął.  Uwielbiał trzymać ją w ramionach. Miał wrażenie, że nic i nikt nie jest w stanie odebrać mu tego szczęścia.
Para całowała się jeszcze długo, aż oboje stracili dech. Gdy oderwali się od siebie ich usta drżały, jakby domagały się powtórki. Uśmiechnięta dziewczyna pociągnęła Czkawkę. Ten objął ją czule, dając kolejnego całusa w policzek.


             Ciemny las służył im jako schron. Doskonale wiedzieli, że nikt nie zapuszcza się tak daleko. Linus i Megan siedzieli blisko obozowiska, nie odzywając się do siebie. Chłopak zerkał czasami na swą towarzyszkę, która uważnie i ze skupieniem czytała księgę. Dziewczyna była mocno poirytowana. Tamta noc miała być ostatnią. Miała zabrać ten cholerny medalion i oddać go swemu Panu, by w końcu zabłyszczeć w jego oczach. Jednak mijał już tydzień, a ona nadal nie mogła znaleźć świecidełka.
- Ile razy będziesz to czytać?- Zapytał z przekąsem.  Dziewczyna spiorunowała go wzrokiem, jednak nie zrobiła na nim żadnego wrażenia.
- Tyle razy, ile będzie trzeba-warknęła i przewróciła następną kartkę. Linus westchnął i wyjął z pokrowca miecz, który ostrzył już cztery razy w ciągu dnia.
Nagle usłyszeli głośne, radosne śmiechy dochodzące zza skał.
- Czkawka, przestań!-Krzyknęła Astrid, pomiędzy napadami śmiechu. Chłopak postanowił trochę połaskotać wojowniczkę.
Megan i Linus natychmiast podnieśli się i podeszli na skraj lasu, skąd doskonale widzieli skały Frigg, które były porozrzucane po sporej części plaży Thora. Megan uśmiechnęła się chytrze , spoglądając z zainteresowaniem na blondynkę, która zajmowała się całowaniem szatyna.  Linus przenosił wzrok raz na parę raz na towarzyszkę.
- To ona?-Zapytał szeptem, odwracając głowę od całującej się pary. Megan zmarszczyła czoło, przypatrując się Astrid- Nie miała czasem trzech warkoczy?- Wojowniczka parsknęła śmiechem i spojrzała z politowaniem na kolegę.
-Przecież może zmienić fryzurę! Naprawdę nie znasz się na kobietach?- Ciemnowłosy zarumienił się lekko. Niezbyt znał się na dziewczynach, ale w cale mu to nie przeszkadzało. Jego priorytetem było szkolenie i wytrenowanie siebie na najlepszego wojownika.
- Niby tak, ale nie jestem pewien...-Szepnął, odgarniając gałąź. Północny las był najgorszym borem na Berk. Nie tylko dlatego, że nie było w nim praktycznie żadnego życia, ale krążyły legendy na temat wielkich wilków fenrirów, które czają się w gęstwinach. Jednak jak to legendy- pół kłamstwa, pół prawdy. Często wykorzystywało się tę bajeczkę do straszenia dzieci, które nie chcą spać bądź jeść.
- Jestem pewna. To ona-odparła pewnym głosem, wychylając się ponad suchych gałęzi sosen. Jej oczy szkliły się w blasku księżyca, a rude włosy jakby przybrały ostrzejszy odcień. Chłopak przełknął ślinę i szturchnął Megan.
- Co robimy?- Spytał zaciekawiony. Jego wszystkie mięśnie napięły się z nerwów. Rudowłosa zaśmiała się cicho.- Chyba nie chcesz ich...zabić?
- Nie zależy mi na ich krwi-rzekła spokojnie, jednak nie odwróciła się do Linusa.- Chcę ten cholerny medalion-powiedziała wścieklej, zaciskając pięść aż  jej paliczki  zbielały. Czarnowłosy uśmiechnął się chytrze i spojrzał na Czkawkę i Astrid, którzy siedzieli przytuleni do siebie.
- To jaki jest plan?-Zagaił po chwili obserwacji. Megan rozprostowała kości, które "strzeliły" z łoskotem. Po chwili spojrzała na towarzysza i ruchem dłoni nakazała, aby ruszył.


             Szpadka siedziała smętnie w Twierdzy, gdzie wikingowie urządzili  małą rywalizację. Obok niej siedział Mieczyk, wpatrując się w Sączysmarka, który siłował się z prawie dwudziestoletnim Gustavem. Dziewczyna i młody Jorgenson ostatnio nie mogli się dogadać. Każda rozmowa kończyła się kłótnią i nie odzywaniem się do siebie przynajmniej przez trzy dni. Dziewczyna chwyciła znaleziony niedawno medalion w dłonie i zaczęła się nim bawić.
- Napijesz się?-pytał Mieczyk siostry, podając jej kubek miodu. Bliźniaczka pokręciła głową. Chłopak przyglądał się Szpadce od dłuższego czasu. Odkąd zaczęły się problemy z Sączysmarkiem, rzadko kiedy razem coś robili. Dziewczyna zajęła się pracą w Akademii i to dość ostro, ponieważ ciągle chodziła niewyspana i blada. Astrid sądziła, że chce zapomnieć o smutnych wydarzeniach z czarnowłosym wikingiem. Nawet Czkawka próbował odciągnąć jeźdźczynię od obowiązków, ale ona tylko obiecywała. Sączysmark nie zdawał sobie sprawy, jak bardzo krzywdzi blondynkę. Nie raz zbierał porządnego siarczystego policka od dziewczyny wodza.
- E, siostra, dam ci  radę- rzekł Mieczyk poważnym tonem. Powoli przestawał przypominać tego nastolatka o bujnej wyobraźni i chęci rozwalania wszystkiego co popadnie. Dziewczyna odwróciła się do brata, posyłając mu znużone spojrzenie.- Odpuść sobie. Nie jest tego wart.- Bliźniak puścił do niej oczko i wziął kolejnego łyka z drewnianego kubka. W oddali słychać było wrzaski i dopingi młodszych wikingów. którzy wpatrywali się w Jorgensona jak w boga. Szpadkę zablolały nieco słowa brata, ale z niechęcią przyznała mu rację. Wstała od stołu i nie żegnając się z nikim, wyszła.

             Czkawka i Astrid wchodzili właśnie do wioski, która była oświetlona licznymi pochodniami i ogniskami. Niektóre smoki nadal szybowały nad ich głowami, sprawiając mocny podmuch wiatru. Wódz poczuł się jeszcze lepiej, widzą, że to co kocha jest bezpieczne. Berk, Valka, Szczerbatek, Astrid. Gdyby był z nami Stoik, pękłby z dumy. Mawiał często Pyskacz. Chłopakowi brakowało ojca, to normalne, ale żałował, że nie będzie świadkiem jego najważniejszych w życiu chwil takich jak ślub, który zaczął pojawiać mu się pojawiać w głowie coraz częściej.
Nagle coś sfrunęło z nieba i przed nimi pojawił się Szczerbatek. Nocna Furia pokazała język i radośnie podskoczyła do pary.
- No, Mordko, ja też się cieszę!-Krzyknął Czkawka, gdy smok powalił go na ziemię i zaczął lizać po twarzy.  Astrid stała z boku, śmiejąc się z komicznej próby ucieczki szatyna spod łap czarnego gada. Jednak i ją spotkał smutny los, ponieważ Szczerbatek podbiegł do niej i polizał po policzku. Dziewczyna oddała mu pieszczotę, drapiąc pod brodą.



              Gdy nastała głucha noc, dwójka uzbrojonych wojowników zakradła się do wioski. Dziewczyna zręcznie ominęła chodzących w tę i z powrotem wartowników i udała się pod dom blondynki w celu odebrania własności. Nie obchodziło ją, czy dziewczyna odda go z czystej woli. Megan była w stanie posunąć się nawet do ostateczności, czym było pozbycie się niechcianego świadka.
Rudowłosa wskoczyła przez okno do domu nowej właścicielki i zaczęła po raz drugi przeszukiwać pokój młodej wojowniczki. Nie starała się być cicho. Podeszła do łóżka, gdzie smacznie spała Astrid i kucnęła przy niej.
- Gdzie masz medalion..?-Spytała szeptem, jednak nie chciała budzić złotowłosej. Mówienie do jeźdźczyni pomagało jej. Wierzyła, że trafi na trop zgubionego naszyjnika. Astrid wymruczała coś pod nosem i przewróciła się na drugi bok. Rudowłosa, ubrana od stóp do głów na czarno, zaklęła pod nosem i wyjęła miecz. Dźwięk metalu obudził śpiącą.
- Jeden krzyk i pożegnasz się z życiem- warknęła, stojąc za łóżkiem. Przerażona Astrid podniosła się do pozycji siedzącej i z szalejącym sercem zapytała:
- Czego chcesz?- Rudowłosa obeszła posłanie i stanęła naprzeciw blondynki.
- Medalionu. Ten, który ukradłaś- odpowiedziała, nawet nie kryjąc wrogości i złości. Jeźdźczyni zmarszczyła czoło i wpatrywała się w ciemną postać, nie mogąc dostrzec koloru oczu.
- O czym ty mówisz?-Spytała zaskoczona. Megan przyłożyła jej ostrze do gardła, spuszczając nieco  krwi.
- Nie kłam. Widziałam cię. Oddaj medalion a zachowasz życie- odparła. Linus stał przed oknem i zaczął nawoływać towarzyszkę.
- Pospiesz się, do cholery!- Warknął. Megan zaczęła się coraz bardziej niecierpliwić.
- No już, oddawaj!-Powiedziała a ostrze coraz bardziej wrzynało się w szyję Astrid. Dziewczyna była śmiertelnie przerażona.
- A..ale ja go nie mam-wyznała drżącym głosem. Linus po raz kolejny zaczął ponaglać wojowniczkę.
- Cholera...-Zaklęła ostro rudowłosa. Nadal trzymała miecz blisko blondynki, myśląc co może zrobić.
- Ktoś tu idzie!-Wrzeszczał chłopak, ale nie na tyle głośno by wikingowie zaraz się zbiegli. Megan wpadła na pomysł. Schodząc z łóżka podała dziewczynie ubranie, które leżało na krześle.
- Ubieraj się, pójdziesz z nami.

Wreszcie koniec! Pisałam to ponad dwie godziny, a jestem chora :(. Ale czego nie robi się dla fanów ^^. Postanowiłam, że rozdziały będą co tydzień (prawdopodobnie w poniedziałki). 
Mam wielką prośbę. Jeżeli jest tu ktoś nowy, bądź są osoby, które nie za bardzo chcą komentować, prosiłabym o napisanie JEDNEGO słowa " jestem". Zżera mnie ciekawość, ilu tak naprawdę jest tu fanów :D No i poprawicie mi humor. 

Ps. Kto myślał, że medalion ma nie As, a Szpadka? :)