Agnar la Finnbjörn

          Zniecierpliwiony Szczerbatek wskoczył radośnie na łóżko Czkawki, trącając go wielkim łbem. Chłopak mruknął niezadowolony, chcąc pozbyć się gada. Jednak smok nie dawał za wygraną i ściągnął cieplutką kołdrę z jeźdźca. Szatyn krzyknął przestraszony, czując chłód. Nocna Furia zaśmiała się w swój dziwny, smoczy sposób. Wódz pokręcił głową. Był nieco zły, ponieważ chciał się wyspać. Czkawka zerknął na okno, zza którego wyłaniał się kolorowy wschód słońca. Chłopak wstał z łóżka, od razu zakładając protezę. Podszedł do kwadratowego otworu i całkowicie rozsunął oliwkowe zasłony. Wciągnął nosem zimne, północne powietrze. Stał jeszcze chwilę, aby chłód pomógł mu obudzić się całkowicie. Szczerbatek w tym czasie rozciągał się niczym kot i oblizał pysk. Szatyn westchnął i wciągnął na nagi tors zieloną tunikę. Kostiumu nie zakładał, ponieważ nie był mu potrzebny.

          Gdy Czkawka schodził po schodach, słychać było charakterystyczne uderzenie metalu o drewno. Starał się chodzić cicho, aby nie obudzić Valki. Na dole, przy palenisku, wygrzewał się Chmuroskok. Wódz pogłaskał smoka po łbie i podszedł do drewnianych szafek.

          W domu unosił się słodki zapach lawendy, który Valka bardzo lubiła. Na stole stał gliniany wazon ze świeżymi kwiatami, które przyniosła Lauren, młoda szamanka Berk. Szczerbatek zaczął szukać świeżych tuńczyków norweskich, strącając kilka przypadkowych rzeczy z mebli.

- Ej, ciszej!-Szepnął wódz, upominając smoka. Nocna Furia jednak nie zwróciła uwagi na jeźdźca i nadal poszukiwała ryb. Czkawka przewrócił oczami na nieporadność smoczyska i wszedł do kantorka. Po chwili wrócił z koszem wypełnionym pysznym śniadaniem. Uradowany gad zaczął zjadać swoją porcję. Jeździec odłożył kubek z wodą i zaczął przygotowywać śniadanie dla siebie i Valki. Zwykle jadała z nimi Astrid, ale załatwia sprawy Berk.

          Po kilku minutach śniadanie w postaci omletu było już gotowe. Czkawka przełożył żółtą papkę na talerze i zagrzał mleko. Valka musiała wyczuć, co się święci, ponieważ pojawiła się w kuchni otulona cienkim kocem.

- Hej, mamo-chłopak uśmiechnął się serdecznie i wskazał na stół- śniadanie gotowe.

Valka ziewnęła, siadając. Chmuroskok także postanowił zakończyć sen. Smok wstał i przywitał się z domownikami. Czkawka podał mu śniadanie i cała trójka zaczęła pochłaniać jedzenie.

- Dziś polecę na tę nową wyspę, o której ci opowiadałam- powiedziała mama wodza.- Może znajdziemy nowe smoki.

- To super-odparł szczerze.- Chociaż nie wiem, czy wszystkich  nie wyzbieraliśmy- zaśmiał się. Po chwili wstał od stołu i zebrał brudne naczynia.

- Trochę więcej optymizmu, synu- powiedziała kobieta.- A Astrid kiedy wylatuje?- spytała, zmieniając temat.

- Wczoraj już leciała- Valka zakryła dłońmi usta zaskoczona.

- Ojej, zapomniałam- mruknęła, lekko czerwieniąc się. Wtem słychać było dźwięk stłuczonego szkła.

- Szczerbatek!- Krzyknął Czkawka, widząc bałagan koło ogona Nocnej Furii. Smok skulił się troszeczkę jakby zawstydzony.- Mówiłem, żebyś uważał.

Valka zaczęła zbierać pozostałości ozdobnych kuli.

- Nic się nie stało- Jeźdźczyni uśmiechnęła się do Szczerbatka, który zaczął się łasić do Czkawki.

- O nie, nie, kolego. Mam focha- Chłopak obrócił się tyłem do przyjaciela i założył ręce na klatkę piersiową, niby urażony. Nocna Furia podniosła się na tylnie łapy i a przednie założyła na ramiona chłopaka, zupełnie jak człowiek, zrzucając go do tyłu. Wódz zaśmiał się głośno, lądując na brzuchu przyjaciela. Valka przyglądała się im równie rozbawiona.

- Jak dzieci- mruknęła. Szczerbatek i Czkawka przekomarzali się w bitwie smok przeciwko Wikingowi. Po kilku minutach oboje uspokoili się, wiec szatyn w spokoju dokończył wycie naczyń. Valka pożegnała się z nimi i wyruszyła na nową wyspę. Od niecałego miesiąca zaczęła zwiedzanie pobliskich wysp. A zaczęło się odkąd znalazła starą mapę syna. Jeźdźczyni nie mogła zmarnować takiej okazji i wraz ze swym smokiem odrywała nowe lądy, co było dawnym hobby Czkawki.

          Wódz wyszedł na zewnątrz akurat wtedy, gdy zawył róg, co oznaczało obce statki na horyzoncie. Nie było to żadną nowością, ponieważ już od jakiegoś czasu Berk miało mnóstwo gości zza granicy. Szczerbatek mruknął do jeźdźca, który od razu wskoczył na siodło. Smok, czując ciężar na grzbiecie, wystartował. Skierowali się na północ do obserwatorium, gdzie często przesiadywał stary Wiking- Krosonos. Czkawka  zszedł z przyjaciela i podszedł do lunety, którą niegdyś sam skonstruował.

- Ile do brzegu?-Zapytał szatyn. Krosonos podrapał się po rudawych włosach.

- Jakąś godzinę-odparł beznamiętnie. Wiking siedział oparty o drzewo i majsterkował przy scyzoryku.

- Dobrze. Gdy tylko dobiją do brzegu, daj znać- Czkawka wskoczył na grzbiet smoka, i nie czekając na odpowiedź, odleciał.

          Czkawka z jednej strony cieszył się, że Berk zyskało tyle sojuszników. Dzięki temu wyspa była bezpieczna, ale z drugiej strony był nieco zdenerwowany tym, że nagle wszystkie plemiona chcą przyłączyć się właśnie do Wandali. Jednak dla wodza najważniejsze było zapewnienie swoim ludziom pokoju. I to dla Czkawki było najważniejsze. Jego ojciec zawsze powtarzał, że pewnego dnia będzie musiał podejmować decyzje dla dobra ludzi,  nie dla siebie. Czkawka zdążył już się do tego przyzwyczaić.

          Chłopak zajęty był pracą w kuźni, gdy zawył róg. Szatyn w pośpiechu zdjął fartuch  i szybko umył ręce. Szczerbatek drzemał w cieniu dębu, ponieważ słońce grzało zbyt mocno, aby normalnie funkcjonować.

Nocna Furia również poderwała się na sygnał. Czkawka wskoczył na siodło i mig dotarli do poru, gdzie statek właśnie cumował. Drewniana łódź była nieco inaczej skonstruowana, zauważył jeździec. Przyjrzał się burtom, które miały idealne wyszlifowane brzegi. Przód był nieco zaostrzony, a rufa szersza. Gdyby nie głos dobiegający z okrętu, Czkawka stał by i oglądał łódź.  Z drewnianego okrętu wysiadło kilkoro ludzi. Jeden wystąpił przed grupką i przemówił:

- Nazywam się Agnar la Finnbjörn, jestem przywódcą Arran, jednej z wysp brytyjskich- Mężczyzna uśmiechnął się przyjaźnie do chłopaka. Wygląd  nie przypominał szatynowi typowego Wikinga. Agnar ubrany był podobnie do Pyskacza, lecz miał doczepione niedźwiedzie futro, które symbolizowało wysoką rangę właściciela.

- Nazywam się Czkawka Horrendous Haddock Trzeci- odparł na luzie. Nie przepadał za oficjalnymi rozmowami.- Jestem wodzem wyspy Berk.

Przybysz zaśmiał się miło i poklepał szatyna jak starego przyjaciela.

- Co was sprowadza na mą wyspę?- Zapytał szatyn, spoglądając na trzy statki, które znajdowały się dalej od portu.

- Oh, to chyba oczywiste!- Odrzekł z uśmiechem gość.- Chciałem poznać wodza wspaniałej Berk! Wieści o waszych smokach i twoich czynach rozchodzą się po całym świecie.

Czkawka popatrzył na Szczerbatka lekko czerwony. Nocna Furia podeszła pewnie do Agnara.

- To jest mój smok, Szczerbatek- Wódz wyciągnął rękę, prezentując swego przyjaciela. Mężczyzna cofnął się o krok.- Spokojnie- rzekł jeździec, widząc strach przybysza.

- Nie codziennie widzi się Nocną Furię- odparł Agnar, ale wyciągnął dłoń, by smok mógł go powąchać. Szczerbatek obszedł mężczyznę niczym pies. Oboje zaśmiali się na ten widok. Gdy Nocna Furia uznała, że Agnar nie jest groźny, grzecznie wróciła na miejsce przy Czkawce.

- Może przejdźmy do polityki- powiedział la Finnbjörn. Czkawka skinął głową.

- Rozumiem, że chciałbyś podpisać sojusz?- Wodzowie ruszyli powoli w kierunku Twierdzy. Agnar zaśmiał się.

- Ależ naturalnie. Oczywiście każda ze stron będzie miała korzyści.

Po krótkim czasie do Agnara dołączyło kilkoro ludzi. Czkawka zaprowadził gości do domków, które zostały specjalnie wybudowane na takie okoliczności.

          Wieczór był przyjemnie chłodny. Na niebie księżyc i gwiazdy dawały znacznie więcej światła niż zazwyczaj. Smoki smacznie chrapały w domach swoich właścicieli bądź w specjalnych domkach, a te rozbrykane musiały spać na arenie.  

          W Twierdzy uczta trwała już od dobrej godziny. Czkawka oraz Agnar podpisali kilkuletni traktat polityczny i handlowy. Okazało się, że wyspa brytyjska- Arran ma bardzo duże zasoby cennych kamieni. Czkawka postanowił pobierać również stal, aby wyrabiać trwalsze bronie. Wyspa Agnara w zamian za minerały otrzyma dwuletnią ochronę. Wodzowie byli bardzo zadowoleni z  takiego obrotu sprawy, a wyspy na pewno zyskają.

         Wielkie, drewniane drzwi otworzyły się. Czkawka dostrzegł tam swoją mamę oraz Krosonosa, który skończył swoją wartę. Przeprosił Agnara, z którym przesiadywał i podszedł do Valki.

- A co tu się wyrabia?-Zapytała zaskoczona kobieta. Chłopak w wielkim skrócie opowiedział jej o nowym sojuszniku oraz traktacie.- To wspaniale!- Odparła z entuzjazmem.

- Przedstawię cię Agnarowi- powiedział szatyn i pociągnął mamę w stronę stołu przy którym siedział stary mężczyzna.  Wódz w tym czasie rozmawiał z Pyskaczem. Pewnie kowal opowiadał mu kolejną historię jak stracił kończyny.

- Agnarze, chciałbym przedstawić tobie moją mamę.- Arran* wstał od stołu i w geście szacunku ukłonił się przed kobietą.

- Nazywam się Agnar la Finnbjörn, jestem przywódcą Arran, jednej z wysp brytyjskich.-Szatyn zaśmiał się w duchu, gdy znów usłyszał tę wersję.

- Valka- odparła z rumieńcem.

- Pozwolisz pani zwracać się imieniem?- Czkawka  był pod wrażeniem tak dobrych manier, ponieważ nie wyglądał na szarmanckiego człowieka.

- Ależ oczywiście-rzekła Valka uśmiechnięta.

          Po krótkim przedstawieniu się, cała czwórka zaczęła rozmawiać na różne tematy, głównie związane one były z wyspami, tradycjami oraz przeróżnymi historiami. A Berk miało czym się pochwalić dzięki Czkawce i Szczerbatkowi, który drzemał w kącie budynku. Widocznie hałas nie przeszkadza mu w odpoczynku. Pomyślał szatyn. Nagle przypomniało mu się jedno. Dziś wrócić mieli Nate i Astrid.

- Mamo, widziałaś może Astrid albo Nate’a?- zapytał, pochylając się.

- Nie, ale na pewno wrócili. Widziałam Wichurę- Kobieta puściła do syna oczko. Jeździec ponownie przeprosił Angara i udał się do domu swojej dziewczyny. Zostawił Szczerbatka i ruszył w stronę wioski.

           Po kilku minutach marszu dotarł przed chatę blondynki. Zapukał głośno i wszedł do środka. Przy stole siedziała wojowniczka, która pochłonięta była szkicowaniem.

- Cześć, skarbie- powiedział z uśmiechem Czkawka i pocałował dziewczynę w policzek, przytulając ją od tyłu. Astrid podskoczyła, ale czując delikatnego buziaka, uśmiechnęła się.

- Dobry wieczór- odparła. Chłopak usiadł naprzeciw niej.

- Co robisz?- Astrid odwróciła kartkę, pokazując rysunek.- A co to?

- Dom- mruknęła.- Na Banksie mają bardzo ciekawą konstrukcje. Domy są budowane inaczej, ale są bardzo wytrzymałe. Pomyślałam, że może zrobić miniaturę dla Wichurki, co ty na to?

Czkawka przypatrywał się rysunkowi z zaciekawieniem

- Świetny pomysł- stwierdził, oddając kartkę.- Ale łączenia są trudne. Kiedyś już to widziałem w planach ojca.

-  Ah…-Wojowniczka przygryzła wargę, nie wiedząc, co powiedzieć. Niezręczną ciszę przerwał Czkawka.

- Czemu nie przyszliście do Twierdzy? Mamy nowych sojuszników.

Astrid westchnęła. Odłożyła kartki do książki i odłożyła na półkę.

- Szczerze mam dosyć tych spotkań- odparła. Po chwili usiadła na kolanach ukochanego i wtuliła się.- Nie wystarczy już  tych traktatów?- Oboje zaśmiali się.

- Podpisałem traktat polityczno- handlowy. Coś nowego- rzucił i pocałował blondynkę w szyję.

- A ty, wodzu, nie musisz wracać do gości?- Mruknęła, zarzucając mu ręce na szyję, co miała w zwyczaju.

- Eee tam…- Odparł. Zauważył, że Astrid zamyka powoli oczy. Chłopak uśmiechnął się. Uwielbiał patrzeć jak blondynka śpi. Delikatnie podniósł się z krzesła i powoli zaniósł dziewczynę do pokoju. Astrid miała na sobie subtelną, czerwoną sukienkę ze złotymi wzorami wyszytymi na rękawach oraz kołnierzyku. Szatyn położył Astrid na mięciutkim łóżku i ucałował na dobranoc. Wychodząc, zasłonił okno pomarańczowymi zasłonami i cichutko wrócił do Twierdzy.
 

Witam serdecznie pierwszym rozdziałem! Mam nadzieję, że się spodobał.

* Arran- prawdziwa wyspa brytyjska. Arran- pojedynczy mieszkaniec tejże wyspy, Arrani- liczba mnoga. Jakby co ;) 

~SmlileLife